چکیده
پدیده بازیگری در جامعه امروزی از منزلت رفیعی برخوردار است. به همین دلیل فقه اسلامی به‌عنوان یک مکتب زنده و عملی نمی‌تواند نسبت به این پدیده مهم ساکت باشد. با توجه به کاربرد وسیع هنرهای نمایشی ازجمله تلویزیون، سینما و تئاتر در امور فرهنگی، اجتماعی و تبلیغی اهمیت مطرح کردن این موضوع را در فقه توجیه می‌کند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می‌دهد که: نگاه عادی به نامحرم جایز و نگاه آلوده به شهوت و ریبه حرام است و بازیگر در حین ایفای نقش خود باید از نگاه آلوده خودداری کند. شنیدن صدای عادی نامحرم بدون اشکال و شنیدن صدای محرک و مهیج دارای اشکال است. درصورتی‌که بازیگر صدا خود را نازک کند و باعث تحریک شود حکم حرمت نیز شامل آن می‌شود.

حرمت پوشیدن لباس جنس مخالف به خاطر پست و خوار شمردن جنسیت خود است، در لباس شهرت به دلیل مشهور و انگشت‌نما شدن است که این دو لباس در شغل بازیگری صدق نمی‌کند.

لباس محرک به دلیل مهیج بودن برای جنس مخالف حرمت دارد. گریم درصورتی‌که موجب فعل حرامی نشود اشکال ندارد. تماس بدنی و مصافحه از روی پارچه اشکال ندارد. خلوت در شغل بازیگری معنا ندارد. رقص و شوخی با نامحرم حرام است و بازیگران می‌توانند با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق به‌گونه‌ای عمل کنند که علاوه بر رعایت وظایف دینی خود به انتقال مفاهیم اسلامی از طریق رسانه و فرهنگ‌سازی اسلامی در جامعه هم بپردازند.

استاد راهنما:حجت‌الاسلام‌والمسلمین دکتر سید احمد میر خلیلی

استاد مشاور:حجت‌الاسلام‌والمسلمین دکتر محمدمهدی کریمی نیا

نگارنده:محدثه کارگر شورکی

تاریخ دفاع:1395/06/25